Hoe vergaat het Limburgse filmmakers in deze aparte tijden? Om een vinger aan de pols te houden informeert Limburg Film Office om de zoveel tijd naar actuele projecten bij filmmakers. Ditmaal: scenariste Perla Vita Beerens over Joyas Escondidas, voorheen Gemas Cubiertas, waarvoor ze eerder dit jaar een ontwikkelingsbijdrage kreeg. Het is een persoonlijk verhaal over drie generaties vrouwen en een trauma dat hen ‘bindt’. 

De oorsprong

“Mijn moeder verhuisde op mijn zeventiende naar Argentinië om voor haar bejaarde moeder te zorgen. Ondanks dat dit een moeilijke periode was voor mijn moeder hoorde ik ook van veel situaties die grappig waren: luiers die in plantenbakken werden verstopt of hoe mijn oma dacht dat de overbuurman op een seksuele wijze aan haar dacht. Toen ik achttien of negentien was ontstond bij mij het idee voor een tragikomische speelfilm over het verzorgen van je moeder. Maar de film ontstond pas echt nadat mijn oma overleed. Ik wilde een verhaal vertellen over drie generaties vrouwen in één huis: oma, moeder en een dochter van veertien. Gebaseerd op de periode toen mijn oma even bij ons in Maastricht kwam wonen, voordat mijn moeder besloot om mijn oma in Buenos Aires te gaan verzorgen.

Ik begon deze film te ontwikkelen in coronatijd met regisseur Aramis Garcia Gonzalez (Pariba) en producent Max de Wolf (Topkapi). Dit was ook precies de periode dat ik begon met therapie en deze gesprekken begonnen zich te mengen met de thema’s van de film en toen wist ik het: deze film moet over intergenerationeel trauma gaan. Dit is trauma dat doorgegeven wordt van generatie op generatie. Een erg actueel maar nog onderbelicht thema. De cirkel van trauma wordt vaak doorbroken in de derde generatie en daarom is het nu zo actueel in mijn generatie, wij zijn bijvoorbeeld de derde generatie migranten of derde generatie oorlogsslachtoffers.”

Waar in het proces ben je?

“Momenteel heb ik net mijn treatment afgeschreven en hopen we op ontwikkelingsgeld van het Film Fonds. Voor mij is het fijn om even de film aan de kant te kunnen schuiven, om deze later weer op te pakken met een frisse blik.”

Het schrijfproces

“Het schrijfproces ging anders dan ik gewend ben. Max pushte me om vanuit de intenties van de personages te schrijven: wat drijft hen? Waar en hoe kruisen de personages elkaar en hoe gaan ze de volgende scène in? Ik heb dit nooit zo gedaan en geleerd eigenlijk, ik creëerde een verhaal altijd vanuit structuur en dramaturgie en zo bouwde ik de meest esthetische scènes op. Vanuit personages een film creëren zorgt ervoor dat de personages míj́ meenemen naar de volgende scène, in plaats van dat ík het voortouw neem en dat is best wel eng, omdat ik een controlefreak ben. De manier waarop ik nu heb gewerkt komt heel erg overeen met hoe acteurs naar hun personages kijken en ik geloof er heilig in dat deze techniek werkt voor een karaktergedreven film of serie.”

Plannen voor de toekomst

“Zodra we (hopelijk) financiering hebben gekregen kan ik gaan schrijven aan het script. We willen de casting graag meer naar voren trekken. Een Argentijns-Nederlandse actrice vinden gaat heel uitdagend worden, laat staan een Argentijns-Limburgse actrice. Daarnaast willen we voor de oma een oude actrice uit Argentinië vragen. Hier gaat veel tijd in zitten. Een andere reden om het castingproces naar voren te trekken is omdat ik met de acteurs wil schrijven. Ze dienen als het perfecte klankbord, omdat ze altijd zulke goede dingen te zeggen hebben. Ik snap niet waarom de casting vaak pas zo laat in het proces wordt gedaan. Daarnaast zijn Aramis en ik ook al bezig met het zoeken naar de juiste cameravrouw of -man. Hiervoor zijn we al in gesprek met iemand.”