De van geboorte Limburgse filmmaker Hans Heijnen heeft voor zijn gehele werk in de afgelopen dertig jaar de Maurice Nijsten Oeuvreprijs 2020 mogen ontvangen. De uitreiking hiervan is vanwege de aanhoudende coronacrisis tot nu toe echter telkens uitgesteld, maar kon nu met in achtneming van de huidige maatregelen toch plaatsvinden.

De prijs

De winnaar ontving donderdagmiddag uit handen van gedeputeerde Madeleine van Toorenburg (Sociale Agenda, Handhaving, Cultuur) de oeuvreprijs in de vorm van een sculptuur van glas en bijbehorende een cheque ter waarde van € 10.000. De prijs is bedoeld voor een Limburgse kunstenaar op het gebied van film of fotografie met een indrukwekkend oeuvre op het gebied van cultuur of natuur in de breedste zin van het woord. Met ingang van het nieuwe beleidsprogramma Cultuur is het de bedoeling om de Maurice Nijsten Oeuvreprijs om te vormen naar de Culturele Prijs van Limburg.

Lovende woorden

In het juryrapport over de winnaar: “Hans heeft een groot gevarieerd en sterk oeuvre met zowel regionale, nationale en internationale onderwerpen en thematieken. Ondanks dat hij zich met zijn werk op deze vlakken begeeft blijft hij met name Limburgse producties maken, waarin hij steeds weer de essentie van de Limburgse cultuur weet vast te leggen. Deze essentie van de Limburgse cultuur is iets wat wij als Limburgers goed kennen, maar wat vaak niet begrepen wordt of anders geïnterpreteerd door anderen. Het werk van Heijnen verbeeldt deze essentie bijzonder goed waardoor zijn werk tevens een belangrijk ‘uithangbord’ is voor Limburg”.

Over Hans

Hans Heijnen (1957) woont in Zevenaar, maar voelt naar eigen zeggen nog altijd een sterke binding met Limburg. Sinds 1989 is hij actief als documentairemaker. Het grondthema van zijn werk zijn ‘kleine menselijke geschiedenissen’. Zijn interesse gaat hierbij uit naar de sociaal-culturele opvattingen en leefpatronen van mensen in een kleine gemeenschap.

Met titels als Het Geheim van Ossenisse (1994), De Waterwolf van Itteren (1996) en Bokken en Geiten (2000) is hij bij het grote publiek vooral bekend als portrettist van het traditionele Nederlandse (Limburgse) dorpsleven. Het dorp biedt weliswaar rust en geborgenheid, maar daarvoor wordt wel een prijs betaald: dwingende sociale controle, compleet met roddel en achterklap. In 1996 won hij voor zijn werk een Gouden Kalf op het Nederlands Film Festival. Hij is nu bezig met een documentaire over zijn dochter.